“Θέλω να εργαστώ σκληρά αλλά δεν με αφήνουν”–μία πραγματική τραγωδία μιας δημόσιας υπαλλήλου

Φίλος ναυτικός κατέβηκε για πολλοστή φορά στην Αθήνα από την επαρχία για να επισκεφτεί πρωί – πρωί το Ν.Α.Τ. (ασφαλιστικός φορέας των ναυτικών). Αν θέλει κάποιος ναυτικός να ξαναμπαρκάρει πρέπει πρώτα να λάβει κάποια πιστοποιητικά από το ταμείο του (εννοείτε βέβαια ότι δεν μπορούν να τα αποστείλουν με το ταχυδρομείο!). Αφού έλαβε όλα τα πιστοποιητικά πήγε στο ταμείο του οργανισμού για να πληρώσει ένα χαρτόσημο ευτελούς αξίας, όχι περισσότερο από 5 – 6 ευρώ. Εκεί είδε πίσω από το ταμείο δύο γυναίκες υπαλλήλους του Ν.Α.Τ. σχεδόν να μαλλιοτραβιούνται ενώ ο προϊστάμενος τους προσπαθούσε να τις χωρίσει. Η αιτία του καυγά αφορούσε το ποια θα εργαζόταν σήμερα στο ταμείο αντί κάποιας άλλης διοικητικής θέσης. Όχι, δεν μάλωναν για να αποφύγουν να εργαστούν στο ταμείο αλλά το αντίθετο! Ο προϊστάμενος τελικά τις χώρισε και αφού ψιθύρισε κάτι στο αυτή της μίας η οποία αμέσως μετά ηρέμησε, είπε στην άλλη να πάει στο ταμείο.

Όταν λοιπόν άρχισε η δημόσιος υπάλληλος να “εξυπηρετεί” τους εν αναμονή ασφαλιζόμενους τότε ο φίλος ναυτικός κατάλαβε και τον πραγματικό λόγο του καυγά. Η ταμίας έλεγε σε όλους τους ασφαλιζόμενους - οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν έρθει από την επαρχία και νησιά και έμεναν σε ξενοδοχεία- ότι δεν είχε να τους δώσει ρέστα από την πληρωμή του χαρτοσήμου. Αυτοί ήθελαν να ξεμπερδεύουν ώστε να επιστρέψουν στο σπίτι τους και έτσι της άφηναν χαρτονομίσματα των δέκα και είκοσι ευρώ για οφειλή 5 - 6 ευρώ. Ήταν παλιό το κόλπο, το κάνανε συνέχεια. Σίγουρα ο προϊστάμενος έπαιρνε και αυτός τα ποσοστά του.

Τώρα ίσως να κατανοήσουν μερικοί γιατί πραγματικά δεν προχωρούν η μηχανογράφηση και τα σύγχρονα συστήματα εξυπηρέτησης στο δημόσιο και γιατί οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τόσο κομματικοποιημένοι και το συνδικαλιστικό τους κίνημα τόσο δυναμικό. Διακυβεύονται ολόκληρες περιουσίες. Τι να πει κανείς. ΔΗΜΟΣΙΟ for Ever!

- «Μεγάλο κράτος = μεγάλα προβλήματα. Ρε παιδιά, να κάνουμε μια προσπάθεια να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα…» θα πούνε κάποιοι.

Και εμείς οι έξυπνοι αμέσως θα απαντήσουμε:

- «Μικρό κράτος = φιλελευθερισμός, δηλαδή ο “μεγάλος σατανάς” και οι “εκμεταλλευτές του λαού”; Α πα πα πα πα, με τίποτα δεν τον θέλουμε τον φιλελευθερισμό. Τον φοβόμαστε!» (λες και είχαμε ποτέ μας φιλελευθερισμό σε αυτήν τη χώρα ώστε να τον γνωρίσουμε και να τον φοβηθούμε; Κολλημένα μυαλά είμαστε).

Ξυπνήστε Έλληνεεεες! Μας αρέσει να περνιόμαστε και για έξυπνος λαός! Ότι να’ ναι ψηφίζουμε. Ούτε γνωρίζουμε τι πολιτικές πραγματικά εκπροσωπεί το κάθε κόμμα, ούτε γνωρίζουμε ποια θα είναι τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών, ούτε γνωρίζουμε τι τελικά μας συμφέρει προσωπικά ή σαν κοινωνία. Γιούργια τα πρόβατα είμαστε!